جستارخوانی (۱۲): عکس: روایت سیاره مسطح
با حضور پیمان هوشمندزاده
یکشنبه ۳ شهریور
ساعت ۶ عصر
موبایل همه را به ظاهر عکاس کرده است. می شود از هر چیزی عکس گرفت، دیگر حتا یادداشت نمی‌کنیم، آدرس نمی‌نویسیم، عکس می‌گیریم ، رو به خودمان می‌گیریم، از غذایی که می‌خوریم از جاهایی که هستیم با کسانی که هستیم… برای همین گاه این توهم برایمان پیش می‌آید که نام خود را «عکاس» بگذاریم. کافی است به اینستاگرام سری بزنیم. پر است از نام کسانی که در زیر نام خود حرفه‌شان را عکاس نوشته‌اند، یا پر است از عکس و عکس نوشته…
اما عکاسی تنها عکس گرفتن نیست. عکاسی نخست دیدن است، کاویدن است، جستجو کردن است. سپس درک کردن. درونی کردن آن دیدن. دیدنی که همراه با کشف. مثل کشف یخ در رمان صد سال تنهایی مارکز، یا مثل کشف آهنگ یک زبان وقتی که در اقلیم بیگانه قرار می‌گیریم و زبان آن‌ها را نمی‌فهمیم، نخست آهنگ آن را درک می‌کنیم و سپس برخی واژه‌ها به نظر آشنا می‌آیند. در ذهن می‌نویسیمشان با حروف خودمان، به مهارت دیگری دست یابیم. شاید بنویسیمشان. حتمن به آوازهایی گوش داده‌ایم، که زبانشان را نمی‌دانیم، اما با برخی‌شان همراه شده‌ایم. با موسیقی کلماتشان با پایمان ضرب گرفته‌ایم. یا با حسی دیگر درکشان کرده‌ایم. تا کشفی صورت پذیرفته است.
درباره این درک و فهم، برای حفظشان و جایگاه عکس خواهیم نوشت.