عبدالله بهرامی، معاون و رئیس نظمیه‌ی دوران قاجار و پهلوی، در مقدمه‌ی کتاب خاطراتش دلیل نوشتن آن را روشی خلاف‌آمدِ عادتِ آن دوران خوانده، دورانی که فقط سران دولت، وکلا و وزرا می‌نوشته‌‌‌اند و در باد کردن خودشان کوتاهی نمی‌کرده‌اند. به گمان او خاطرات مردم معمولی که نفعی در اغراق سرگذشت‌شان نداشته‌اند، به واقعیت نزدیک‌تر بوده است.این شده که او، که شاید اولین «کارآگاه» پلیس مملکت خوانده می‌شده، تصمیم می‌گیرد درباره‌ی روزگاری که در آن زیسته بنویسد، پایبند به حقیقت و بی‌ترس از مفتشان.
توجه ما را اتفاقاً همین «منفعت» مردم معمولی در نوشتن از احوال‌شان جلب می‌کند، و این میل بی‌رقیب نوشتن از خود، روزمرگی، تاملات شخصی، بی‌آب و تاب و تفسیر، بی‌اینکه نویسنده باشیم یا فیلسوف و جامعه‌شناس. از طرف دیگر متوجه می‌شویم که در یکی دو سال اخیر پرفروش‌ترین عناوین کتابفروشی دی و پراستقبال‌ترین کارگاه‌های موسسه‌ی خوانش مربوط به حوزه‌ی ناداستان بوده است.
توجه به مسائلی چنین، پیش‌درآمد سوال‌هایی شدند که بارها از ما پرسیده‌اند و ما از دیگران پرسیده‌ایم: چرا ناداستان‌‌ها خواندتی‌تر از داستان‌ها شده‌اند؟ کدام متن‌ها ناداستان‌‌اند: نامه‌ها، سفرنامه‌ها، جستارها؟ و سؤالی فراتر از این‌ها: در دوران رتوشِ واقعیت، سکوت کارآمدتر است یا نوشتن بی‌که منفعتی نصیب‌مان کند؟ آیا خواندن و نوشتن از آنچه بر ما گذشته رخدادی نو تلقی می‌شود و بیشتر به کار حقیقت می‌آید؟
ما همچنان جواب در خور تأملی به این سوال‌‌ها پیدا نکرده‌ایم و به همین دلیل تصمیم گرفتیم دور هم جمع شویم و درباره‌ی چنین موضوع‌هایی گفتگو کنیم. قرار است در چندین جلسه، با حضور
نویسندگان، مترجمان، منتقدان و دست‌اندرکاران نشر درباره‌ی ناداستان و اهمیت‌اش در گفتن از وضعیت موجود حرف بزنیم.
این جلسه‌ها که حاصل همکاری و هم‌فکری موسسه‌ی خوانش و کتابفروشی دی است، هر دوشنبه ساعت ۷ در کتابفروشی دی برگزار می‌شود.
درباره‌ی موضوع بحث و مهمان‌های هر جلسه به شما خبر خواهیم داد.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.