جستارخوانی (۲)
«کجاست خلوت شخصی من»
یک‌شنبه ۱۶ دی‌ماه
ساعت شش تا هشت عصر
داشتن خلوت شخصی لزوماً به معنای جدایی از دیگران نیست، بلکه به این معناست که هیچ‌وقت از خود دور نشویم. تنهایی عدم حضور دیگران نیست، بلکه حضور داشتن تمام و کمال برای خود است، چه همراه با دیگران، چه بدون حضور آن‌ها. خلوت شخصی یعنی خود را از قید هرآن چه حواست را پرت می‌کند، آزاد کنی و واقعاً زمان را به خودت اختصاص دهی.
در خلوت شخصی، انتخاب می‌کنی که با افکارت باشی، چه خوب و چه بد. این‌گونه تنهایی ممکن است ترسناک باشد، به‌ویژه اگر تجربه‌ای تازه باشد. وقتی در آن لحظات سکون، احساسات و افکار گوناگون سر برمی‌آورند، خاموش کردنشان واقعاً وسوسه‌انگیز است.
خلوت شخصی همان قلمروی قطعی حكومت هر فرد و همان سرزمين موعود انسان هاست. انباری از لذات پنهانی، غم هاي نهانی، جفنگيات خصوصی، عقده های روحی، آرامگاه عزيزان فراموش شده و مدفن راهزنان دل و جان. شايد حرف زدن و نوشتن از خلوت شخصي همان گناه نخستينی باشد كه ما را از عرش به فرش می آورد. اين يك دعوت است؛ دعوت به هبوطی خودخواسته. هبوطی كه با باز كردن در جعبه ی پاندورای خلوت فردی شكل می گيرد. بعد از آن همه با هميم و در اين گناه سهيم. كسی از آن سوي خط باخبر نيست، پس تا آن موقع دست از پرهيز برداشته و ما را به خلوت خود راه دهيد.